Εκτός από αγαπημένο σημείο για κολύμπι, τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης αποτελούν και πόλο έλξης για τους δύτες. Βουτώντας ανακαλύπτει κανείς μια περίεργη τρύπα, γνωστή ως το «Πηγάδι του Διαβόλου». Βουτήξαμε και εμείς μαζί με τους δύτες, για να την εξερευνήσουμε.
Βουτώντας στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω δύτες, οι οποίοι προσπαθούν να εξερευνήσουν ένα ιδιαίτερο φαινόμενο του βυθού, αυτό με το ιντριγκαδόρικο όνομα «πηγάδι του Διαβόλου».
Αυτή τη φορά, προσπάθησα και εγώ να το εξερευνήσω, με τη βοήθεια του ερασιτέχνη δύτη Γιάννη Πούπαλου. Μαζί με τον Γιάννη και τον φακό του, καταφέραμε να φτάσουμε στα 30 μέτρα βάθος.
Τι είναι το «πηγάδι του «Διαβόλου»
Το «πηγάδι του Διαβόλου» είναι στην ουσία μια τρύπα, ένα υποθαλάσσιο «πηγάδι», που βρίσκεται στο δεύτερο λιμανάκι της Βουλιαγμένης, σε μικρή απόσταση από τα βράχια. Από τη σκάλα που υπάρχει στο σημείο για την είσοδο στον κολπίσκο, το πηγάδι είναι σε πολύ κοντινή απόσταση και σε βάθος 11 μέτρων. Συνολικά, κατεβαίνεις σε βάθος 30 μέτρων, ενώ η διάμετρός του είναι 3 μέτρα.
Ιδιαίτερη προσοχή κατά την κατάδυση χρειάζονται τα ρεύματα, τα οποία υπάρχει περίπτωση να σε παρασύρουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι περίπου στα 16 μέτρα βάθους υπάρχει ένα σημείο το οποίο σε τραβά έντονα προς τα κάτω. Απέναντι από το σημείο αυτό ανοίγεται η είσοδος μιας -ανεξερεύνητης στο σύνολό της- υποβρύχιας σήραγγας. Η σήραγγα καταλήγει σε σπήλαιο αγνώστων διαστάσεων. Σπηλαιολόγοι υποστηρίζουν πως φτάνει στη λίμνη Βουλιαγμένης ενώ δύτες, στην προσπάθειά τους να την εξερευνήσουν, έχουν χάσει τη ζωή τους. Μέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί περίπου 150 μέτρα.
Οι Αμερικανοί δύτες που έχασαν τη ζωή τους στο Πηγάδι της Βουλιαγμένης
Τον Σεπτέμβριο του 1978, δυο Αμερικανοί στρατιωτικοί, που υπηρετούσαν στην τότε Αμερικανική βάση του Ελληνικού, επιχείρησαν να κάνουν κατάδυση και εξερεύνηση του υποθαλάσσιου τούνελ. Ήταν ο 32χρονος λοχίας Ντόναλντ Μίσαντ και ο 21χρονος σμηνίτης Μαρκ Γκράνφορντ που, μαζί με την 20χρονη αδερφή του Γκράνφορντ, Τζόαν, έκαναν καταδύσεις στην περιοχή.
Στην προσπάθειά τους οι τρεις δύτες έχασαν τη ζωή τους. Παρότι οργανώθηκαν διάφορες αποστολές για την ανεύρεση και ανάσυρσή τους, παρέμειναν αγνοούμενοι για δεκαετίες. Η πρώτη -άκαρπη- κατάδυση για την ανέυρεσή τους έγινε στις 5 Νοεμβρίου του 1978, ενώ το 1989 σπηλαιοδύτες κατάφεραν μετά από σειρά καταδύσεων να φέρουν στην επιφάνεια μια φιάλη και διάφορα άλλα αντικείμενα από τους άτυχους δύτες. Τελικά, το θρίλερ της εξαφάνισής τους ολοκληρώθηκε μόλις το 2007, όταν οστά που είχαν βρεθεί μόλις έναν χρόνο νωρίτερα στη υποβρύχια σήραγγα ταυτοποιήθηκαν μέσω ανάλυσης DNA.
Μετά το συμβάν, τη δεκαετία του 1980, το λιμενικό τοποθέτησε κάγκελα, ώστε να αποτρέψει τον κόσμο να βουτά στο σημείο, λόγω υψηλού κινδύνου. Εκεί μάλιστα συναντά πια κανείς και μια σχετική επιγραφή του Χρήστου Μπαρούχα, συνιδρυτή της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Αττικής, η οποία γράφει: «Πέρα από το σημείο αυτό, δεν υπάρχει τίποτα να δεις που να αξίζει περισσότερο από τη ζωή».